Bukowiec, to duża wieś w gminie Mysłakowice oddalona o około 10 km od Jeleniej Góry. Miejscowość chlubi sie cennymi, licznymi oraz zróżnicowanymi zespołami zabytków. W szczególności godny polecenia jest zespół pałacowy oraz pozostałości po przypałacowym parku, wraz z wieloma zabytkami, stawami oraz starymi okazami drzew. Istnienie Bukowca zostało po raz pierwszy zapisane w roku 1305 w dokumentach poświadczających opłaty jakie wieś wnosiła na rzecz wrocławskiego biskupstwa. Okres świetności pałacu , a także całego Bukowca zaczyna się w 1785 roku, kiedy majątek kupuje hrabia Friedrich Wilhelm von Reden, który jest niewątpliwie postacią wybitną, a przy tym człowiekiem niesłychanie aktywnym i gospodarnym. Podobnymi walorami ducha i umysłu obdarzona została także jego małżonka, hrabina Fryderyka von Reden młodsza od męża 22 lata. To dzięki działaniom Redenów, daleko wykraczajacym poza ówczesne metody zarządzania majątkiem ziemskim, pałac i wieś Bukowiec przeżywają okres gwałtownego rozkwitu. Redenowie nie tylko przebudowują pałac w stylu klasycystycznym, ale równocześnie zakładają wspanialy park krajobrazowy, gdzie wznoszone są liczne tarasy widowowe i budowle, z których wiele (chociaż w nienajlepszym stanie) zachowało się do czasów współczesnych.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej pałac w Bukowcu przechodził rozmaite koleje losu, które w niekorzystny sposób odbijały sie na wnętrzach i otoczeniu rezydencji. W ostatnich latach XX wieku gospodarzem obiektu został Związek Gmin Karkonoskich, który w zabytku uruchomił swoje biura. Od tego czasu zabytek i otacząjący go park poddane zostały intensywnym zabiegom konserwatorskim, które prowadzone są do dnia dzisiejszego.

Początki zamku w Dolnej Łomnicy nie są znane. Najprawdopodobniej istniała w tym miejscu wcześniejsza budowla renesansowa, która w późniejszym czasie została rozbudowana w dzisiejszy pałac, stanowiący obok Domu Wdowy jedną z największych atrakcji turystycznych miejscowości.
Pod koniec XVII wieku łomnicki majątek objął cesarsko-austriacki podpułkownik Matthias de Thomagnini. Na potrzeby jego rodziny, w roku 1720 wzniesiono w tym miejscu barokowy pałac. Jako projektanta rezydencji wymienia się znanego na Śląsku architekta Martina Frantza, budowniczego m.in. kościoła Łaski w Jeleniej Górze.
Pod koniec lat trzydziestych XVIII wieku majątek nabył zamożny i poważany jeleniogórski kupiec Christian Mentzel, a następnie odziedziczył go jego syn Christian Gottfried, który przeprowadził renowacje obiektu zakładając jednocześnie wokół pałacu park dostępny dla publiczności. W roku 1800 Christian Gottfried wzniósł obok istniejącego pałacu, nowy – klasycystyczny, który nazwano Domem Wdowy. Był on przeznaczony dla sędziwych seniorek rodu, a nazwa nadana budowli na początku XIX wieku utrzymała się do dziś.
W roku 1835 posiadłość nabył Gustaw Ernst von Küster, pruski dyplomata przy dworze sycylijskim. Z inicjatywy nowego właściciela pałac przebudowano, nadając mu zachowaną do dziś – z niewielkimi zmianami – postać. Autorem przebudowy był architekt Albert Tollberg, który pozbywając się większości barokowych detali i sztukaterii, nadał budowli cechy modnego wówczas stylu – biedermeieru.
Kubatura przejrzyście podzielonej rezydencji została w trakcie przebudowy zachowana. Barokowe sztukaterie zewnętrzne, szczególnie zaś naczółki zewnętrzne i kilka gzymsów zostało usuniętych, wbudowano natomiast okiennice i podzielono hol wejściowy dwiema kolumnami doryckimi. Niewątpliwego uroku budowli nadają fantazyjne dachy-hełmy wieńczące dwa, wysunięte mocno do przodu przed frontową elewację, ryzality, przypominające nieco alkierze.
W latach 1843-1847 pałac otoczono nowym założeniem parkowym. Charakteryzowało się ono dużą liczbą budowli parkowych i nasadzeń kwiatowych w bliskim sąsiedztwie pałaców. W górę rzeki Bóbr wykreowano natomiast swobodną kompozycję krajobrazową.

Zbudowany jako dom myśliwski, przepięknie wkomponowany w okalający go park, usytuowany poza obrębem wsi Karpniki, u podnóża Gór Sokolich, oddalony o kilkaset metrów od głównej drogi przecinającej wieś „Eichenschloss" już na pierwszy rzut oka bardziej przypomina mały pałac aniżeli dom myśliwski.
Wybudowany w roku 1875 przez berlińską firmę budowlaną architektów Hermana Ende i Wilhelma Böckmana, twórców siedziby japońskiego Ministerstwa Sprawiedliwości w Tokio i budynku Landeshaus w Gdańsku oraz wielu reprezentacyjnych budynków i rezydencji w Berlinie, Gdańsku i innych miastach europejskich, Pałac Dębowy stanowi, dzięki swemu położeniu i formie, unikatowe dzieło architektury XIX wieku.
Rezydencja, otoczona została pięknym parkiem, który rozpoczęto realizować po 1878 roku. Wykorzystano wówczas istniejące warunki terenowe, zastane zadrzewienie i podmokle polany leśne. W najbliższym otoczeniu willi wprowadzono do istniejącego drzewostanu nowe gatunki drzew, przeważnie aklimatyzowane iglaki i ozdobne krzewy, takie jak rododendrony i magnolie. W stawie rosły różnorakie lilie. Przed budynkiem założono ogród botaniczny z egzotycznymi kwiatami oraz ogród skalny. Większość bardzo wyrośniętych teraz drzew pochodzi z Ameryki Płn., Japonii i Wschodniej Azji.
Pałac jest budowlą trójkondygnacyjną o zróżnicowanej bryle, murowaną z cegły, z wysokimi spadzistymi dachami. Sylwetkę wzbogacają ponadto ustawiona prostokątnie wieża, ryzalit i wykusz. Willi nadano formę eklektyczną.
Wnętrze wzbudza podziw z uwagi na wysoką staranność i rzemieślniczą jakość. Początkowo wnętrze nie miało charakteru myśliwskiego. Dopiero później jadalnia na parterze została przekształcona na sale myśliwską z dominującymi motywami myśliwskimi na tkaninach osłaniających ściany.
W oknach są zachowane oryginalne, malowane witraże. Po drugiej stronie budynku zachowały się kominki i duże lustro. Stropy posiadają bogato wyprofilowane belki o układzie kasetonowym. W holu niedawno odsłonięto ornamentowane malarstwo ścienne. Z tarasu można podziwiać pałacowy park.

Mysłakowice to duża wieś o charakterze turystyczno –przemysłowym położoną nad Łomnicą, u stóp Wzgórz Łomnickich w Kotlinie Jeleniogórskiej. Miejscowość jest siedzibą władz gminy w skład której wchodzi 11 wsi. Do największych atrakcji a zarazem najcenniejszych zabytków Mysłakowic należy pałac królewski usytuowany nad rzeką Łomnicą,otoczony rozległym parkiem.
Początki budowy dzisiejszego pałacu należy umiejscowić w XVIII wieku. Maximilian Leopold von Reibnitz zlecił w 1751 roku przebudowę pałacu w stylu barokowym. Powstała budowla dwukondygnacyjna, trójskrzydłowa, pokryta mansardowym dachem.
W roku 1816 Mysłakowice stały się własnością feldmarszałka Prus hrabiego Augusta Neidhardta von Gneisenau, który wkrótce po nabyciu posiadłości przystąpił do modernizacji pałacu, powierzając funkcję inspektora budowlanego malarzowi i architektowi Karlowi Raabemu. W wyniku modernizacji, pałac powiększył się, nabrał okazałości, a dzięki dobudowaniu oszklonej oranżerii i tarasu harmonijnie łączył się z otaczającym go krajobrazem.
Jesienią 1832 r. od potomków hrabiego, wieś kupił sam król pruski Fryderyk Wilhelm III i przeznaczył na letnia rezydencję. Zaraz po nabyciu wsi na nowo urządzono i umeblowano pałac królewski. W roku1833 na polecenie króla, Józef Lenne rozpoczął tworzenie parku krajobrazowego wokół pałacu, w 1835 r. wybudowano most na rzece Łomnica, a w 1839 r. rozpoczęto budowę kościoła, którego wejście główne ozdobiły niebawem dwie pompejańskie kolumny, dar króla Neapolu dla Fryderyka Wilhelma III.
Po śmierci króla Fryderyka Wilhelma III na tron wstąpił jego syn Fryderyk Wilhelm IV. Stał się on właścicielem majątku i po odkupieniu pałacu od swojej macochy zdecydował się na całkowitą przebudowę pałacu w stylu neogotyckim. Już wkrótce powstały plany przebudowy, których autorem był architekt Friedrich August Stüler, któremu w dużej mierze budowla zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd.
Od roku 1951 w pałacu dzieła szkoła. W roku 1980 pałac został wpisany na listę zabytków chronionych. Z czasów, kiedy mieszkali tutaj monarchowie zachował się zewnętrzny charakter budowli, podczas gdy daleko idącym i jak się zdaje nieodwracalnym zmianom uległ podział pomieszczeń i ich wystrój. Obecnie właścicielem pałacu, a w ostatnich latach także restauratorem parku jest gmina Mysłakowice.

Pałac w Wojanowie usytuowany jest w zachodniej części wsi. Na północ od rezydencji rozciąga się park krajobrazowy, którego zachodnią granicę stanowi rzeka Bóbr, oddzielająca zespół pałacowo-parkowy w Łomnicy Dolnej.
Pałac jest budowlą trzykondygnacyjną założoną na rzucie prostokąta, z czterema narożnymi, cylindrycznymi wieżami oraz wysokim ryzalitem mieszczącym klatkę schodową na osi elewacji frontowej. Korpus pałacu nakryto wysokim, trzykondygnacjowym dachem czterospadowym, zaś narożne wieże zwieńczono lejkowatymi hełmami. Klatka schodowa w elewacji frontowej otrzymała płaski dach, na którym umieszczono widokowy taras. Rezydencja utrzymana jest w stylu neogotyku angielskiego.
Po obu stronach pałacu wzniesiono oranżerie połączone z nim krytymi przejściami. Szczególny charakter elewacji frontowej pałacu nadaje podwójny portal. Dwa półkoliście zamknięte otwory wejściowe ujęto w kamienne, proste obramienia złożone z filarów wspartych na cokołach ze stylizowanymi głowicami dźwigającymi prostą archiwoltę i fryz belkowania ozdobiony szeregiem herbów. Kolumienki te są ustawione po bokach otworów wejściowych.
Korpus flankowany jest przez wspomniane dwie oranżerie, które założone na planie prostokątów, mają dwu i trzyosiowe elewacje, skromniejsze od dziedzińca i bogatsze od ogrodu. W oknach elewacji ogrodowej oraz oknach oranżerii i ich łączników zachowała się częściowo neogotycka stolarka okienna, natomiast pozostałe obramienia są siedemnastowieczne.
W roku 1835 pałac został przebudowany na rezydencję księżniczki Luizy Niderlandzkiej w modnym wówczas duchu romantyzmu bez dokonywania istotnych zmian w bryle budynku. Wówczas to stary dwór otrzymał nowe oblicze przez nadanie mu cech neogotyku angielskiego. Świadomie wykorzystano nie tylko bryłę starszego dworu, ale i pozostałości dawnego wystroju elewacji frontowej. Ostatnia przebudowa pałacu miała miejsce w roku 1906, kiedy znacznie zmienione wnętrza utraciły swój pierwotny wystrój.

Pierwotne założenie obronne w Karpnikach wzniesiono w XIV wieku prawdopodobnie z inicjatywy rycerza Czirna. Było ono nieregularne i składało się z budynku mieszkalnego oraz narożnej cylindrycznej wieży. Już w XV wieku założenie zostało uzupełnione przez „warowny dom” czyli masywną wieżę obronną i mury otoczone fosą. W ostatnich latach XV wieku niewielką budowlę powiększył Kacper Schaffgotsch. Składała się ona wówczas z wieży oraz dwóch budynków, które połączone murami tworzyły dziedziniec. Całość usytuowana była na otoczonej fosą sztucznej wyspie.
Posiadłość znajdowała się w posiadaniu Schaffgotschów do roku 1580 kiedy Adam Schaffgotsch sprzedał Karpniki Melchiorowi Friedrichowi baronowi von Kanitz und Talowitz. Nowy właściciel rozpoczął całkowitą przebudowę zamku w stylu renesansowym i choć w 1593 zamek ucierpiał od uderzenia pioruna, prace budowlane ukończono.
Podczas przebudowy z przełomu XVI/XVII stulecia wzniesiono nowe skrzydła, odnowiono wieżę, fosę otoczono murami i zmodernizowano wnętrza. Zakończenie prac przypadło na rok 1603, o czym świadczy data na jednym z istniejących do dziś portali. Rok wcześniej wzniesiono głowny budynek mieszkalny. Między rozbudową renesansową, a neogotycką dokonano pomniejszych przekształceń m.in. wieża otrzymała barokowy hełm, a w XVIII wieku zamkowy czworobok podwyższono o jedną kondygnację.
W roku 1822 kupił zamek dla siebie oraz żony Marianny książę Wilhelm von Hohenzollern, brat króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III i wkrótce zlecił jego przebudowę w stylu neogotyku angielskiego. Projekt prac przygotował oraz kierował nimi wybitny niemiecki architekt Friedrich August Stuler.. Zmiany rozpoczęto od założenia romantycznego ogrodu w stylu angielskim. Postawiono w nim różnorodne budowle, takie jak Chata Marianny, cieplarnia i szwajcarski domek. W południowej części parku stanął pomnik Archanioła Michała, upamiętniający Leopolda, brata księżnej.
Nie zapomniano o krajobrazie, w którym dominowały Sokoliki; u ich stóp powstał w roku 1824 Domek Myśliwski księcia Wilhelma, a w osiem lat później na górskim szczycie został ustawiony monumentalny krzyż żeliwny, tak zwany Krzyż Marianny, dzieło rzeźbiarza Krystiana Daniela Raucha. Sam zamek stal się muzealną siedziba licznych dzieł sztuki, powiększoną o wschodnioazjatyckie zbiory brata Wilhelma, księcia Waldemara.